ارزیابی مدل‎های تجربی شوری زدایی خاک‎های شور و تعیین مدل مناسب برای اراضی شمال اهواز

شوری و افزایش سدیم خاک به علت تجمع نمک پدیده ای است که در اراضی فاریاب مناطق خشک و نیمه‎خشک اتفاق می‎افتد و اصلاح اراضی شور تأثیر بسزایی در افزایش تولید محصول دارد. کشاورزی فاریاب که از چند دهه قبل توسعه زیادی پیدا کرده است باعث افزایش شوری در اراضی آبی شده و افزایش اراضی آبی که در اثر تجمع نمک بصورت لم­یزرع درآمده اند ساختار اجتماعی، اقتصادی و زیست­بوم محلی را تهدید می کند. هدف اصلی این تحقیق بررسی میزان اعتبار مدل‎های تجربی شوری­زدایی نمک‎های محلول خاک‎های شور و سدیمی و هم‎چنین ارایه فرمول تجربی مناسب جهت برآورد آب خاک‎شویی برای اصلاح خاک مناطق مورد نظر بوده است. بنابراین آزمایش خاک‎شویی روی 2 سری خاک، یکی سری خاک ابوبقال در زیر گروه typic salorthids در رده اریدی سول (aridisals) با کلاس شوری و قلیائیت s4a4  (منطقه 1) و دیگری سری خاک رامین در زیر گروه typic torrifluvents در رده انتی سول (entisols) با کلاس شوری و قلیائیت s3a2 (منطقه 2)، با استفاده از آب رودخانه کارون با چهار تیمار 25، 50، 75 و 100 سانتی‎متر آب خاک‎شویی و در سه تکرار تا عمق نمونه‎برداری 200 سانتی‎متری خاک در استوانه­های مضاعف در جلگه خوزستان (شمال اهواز) انجام گرفت. نتایج نشان داد که با کاربرد 100 سانتی‎متر عمق آب خاک‎شویی در منطقه 1، 12/87%  و در منطقه 2،  54/84% املاح تا عمق 100 سانتی‎متری شسته شده­اند. هم‎چنین نتایج ارزیابی 18 مدل مختلف شوری‎زدایی نشان داد که در منطقه 1، مدل تجربی درجه سوم و در منطقه 2، مدل نمایی بالاترین همبستگی و دقت را دارا بودند.